zaćmienie

[LenaLuat]

Z mgły wynurzony, nieuchwytny,
pojawiasz się w moich przewidzeniach,
i choć zimną stalą się mienisz,
kochać nie umiem przestać.

Dłonie silne krwią ich ściekają,
niejednej dziewicy warkocze ścinałeś,
pożogę płaszcz twój zostawił,
a ja czekam i ból
przygryzionymi wargami zamroczę.

Szarymi świtami wyłaniasz się z mgielnych pajęczyn,
srebrnie lśniący,
(ten najpiękniejszy,
i dałabym sobie już spokój,
gdyby nie te oczy - zwycięzcy.

Tylko we mnie wpatrzone,
śpiewem Myrmidonów spętane
czy jawa, czy sen - bądź mi!

Tego zaćmienia wiatrem nie rozniosę,
choć on we mnie jest wielki -
rozdarta - przez Twój cień do śmierci.