Finał

[Melt]

Finał

nie dane było mu spojrzeć
raz jeszcze z podziwem westchnąć
i wiatr nie rzucił zapachu
nie pozwolił znów odetchnąć

a tak pragnął raz jedyny
być bliżej serca ciepłego
chciał poczuć jeszcze namiętną
falę kochania nagłego

oczy zielone zamarły
usmiech zaniknął troskliwie
i wszystko bez ruchu prawie
liscie spadały leniwie

on patrzył do woli wreszcie
uczuciem wielkim ją żegnał
na rękach krew mu zastygła
w życiu miłością znów przegrał