Anioł

[LCzerwosz]

Gdy Anioł zwiedzał ziemię,
dziewczyna naga stała.
Nad życiem swym płakała
samotnym.

I spojrzał na nią.
A ona w oczach blaski miała,
jakby go pokochała
już tam, na łące.
On się nie zgorszył.

Żart niby rzucił,
jak człowiek ze krwi.
Uśmiech to był czy flirt już,
z dziewczyną opaloną
to nigdy nie wiadomo.
Tak łatwo.

W jeziorze moczyli nogi
na trawie leżeli gorącej.
I patrzyli na niebo
gdzie szare obłoki
tworzyły wyspy szczęścia
ze złoconymi brzegami
od słońca.

I tak gadali, gadali do woli
i do wieczora.
A potem w czerwonym blasku
boso do domu wracali.
Po piasku.

Choć takie piękne lato
i taki ciepły wieczór,
on śpieszy
by jeszcze zdążyć na swój nocny
do nieba lot powrotny.
Na zawsze.

Więc tylko jej zostawia
zaczętą myśl złotawą.
By zachowała.
W ukryciu wyjmowała
i dalej myślała,
gdy zatęskni.