Jesień

[adamadahp@gmail.com]

Jesienie


Stygnie ziemia,usypia życie -
Zaduma budzi dzień kolejny
który w pogodzie bardziej chwiejny
Wystraja nowe dniom oblicza
Niosące myśl z płomienia znicza
W radość czy smutek ubrany
Spod powiek w obraz wzrokiem dziany
Świata,który do snu kołysze
Powiewem,co ledwo go słyszę.

Patrzę na zaorane pola
Jeszcze zapach chleba z nich woła
Niesie wiatr dla pylenia słany
Co żywił, falił zboża łany.

Już nie w zielone a gramy złociście
Sponiewierane,niepotrzebne liście
co lęgowe gniazda odkryły w górze
Te zostają,te odlatują w chmurze
Kluczem otwierają drzwi do jesieni
a ona już ziębi, sroży się,mieni.
Język barw obliczem nowych połączeń
Głębszy oddech dla westchnień,tak jak życzeń.

Pobladłe słońce tor swój niży
Skracanym łukiem spiesznie bieży
Płożą się słoneczne promienie
dłużą czy bogacą nam cienie
Półmroki gubią blaski lata
Deszcz ich szuka, mgłą je oplata
Kurczą nam się dni i marzenia
przyroda uwalnia wspomnienia :
dzika plaża czy lato w górach
wróćmy na jeziora - taka aura.

* * *

Stygnie ziemia , usypia życie -
Spójrz wstecz ! To przeszłość dookoła
Wspólna już jesień kroczy, woła
Horyzonci się miłość nasza
Spokój dogania nas - zaprasza.
Złote drogi się oświadczyły -
Wsłuchani w echa w dal patrzymy
Zwróceni do dni co się mienią
Idziemy wspólną nam jesienią.

[

/size]