Wiatr

[grobut]

Wśród kwiatów, na ławce w parku
Siadł wiatr - zdumiały się drzewa
´Odpocznę chwilę´ - pomyślał ...
Niech cisza trochę pośpiewa

Zamknął więc oczy - by lepiej
Sumienia świata wysłuchać
Zapomniał o żaglach, falach
Do włosów dziewcząt jął wzdychać

Wspominał jak kwiatów zapach
Po całym lesie rozdawał
I ptaki, z którymi nie raz
Przemierzył był świata kawał

Figlarne tańce z motylem
Jak piruety - bez końca
I zboża miękkiego łany
Gdy zbliżał się zachód słońca

Chwile wytchnienia, gdy księżyc
Srebrną mozaikę rozkładał
A dziadek na ganku wnukom
Historię swą opowiadał

I tylko żal było liści
Czerwonych, złotych i szarych
Żal było godzin znaczonych
Jedynie biciem zegara

I twarzy wiecznie smaganych
Przez zimne zawieje losu
I uczuć, którym nie dano
Wydobyć ze siebie głosu

Zapłakał nad tym co dobre
Co złe do serca przytulił
A cisza powoli cichła
I słychać było szum ulic

Otworzył oczy i ujrzał
Twarz chłopca, piegowaty nos
´Bardzo przepraszam że budzę´-
Nieśmiale zabrzmiał cichy głos

Młodzieńca już trochę znudził
Markotnie brzmiący ciszy śpiew
A o tym, że wiatr tu siedzi
Dowiedział się od smutnych drzew

´Latawca chciałem wypuścić -
W podniebny by udał się rejs
I w moim imieniu dotarł
Do pięknych, nieznanych mi miejsc´

´Już zaprzęgamy - mój Panie´
Z uśmiechem odpowiedział wiatr
´Będziemy wszędzie - jak ptaki -
Gdy lecą od morza do Tatr´

I uniósł marzenia chłopca
Wraz z liśćmi, których było żal...
Znów rozszumiały się drzewa
A cisza odpłynęła w dal