Latarnie

[Kot]

Latarnie noc haftuią w złotą nić bez końca,
Na licencyi zachodniéy bogatégo słońca;
Ono za nią nic grosza dźwięcznego nie żądá,
Stárczy, że iégo blaski miasto w noc oglądá.

Zámknięté w szklánnych słoiach te świateł zapasy
Bezsennym się przygodzą, którzy pod te czasy
Szukać wzruszéń nieznanych ulicami chodzą,
Cudom się przypatruiąc, iakié lśnienia rodzą:

– Brukom, owe w ciémnościach iak spiéniona cola,
Marszczą się i błyskaią, niczym śniéżne pola;
– Murom, a te w poblasku tak stoią iak duchy,
Gdy drzewa im na lica rzucaią ciéń głuchy;

– Listowiu, ono w świetle lamp ugrem złocistym
Rozjarzone, pyszni się stroiem uroczystym;
Sygnalizacyi świetlnéy, która barwy żywe
Rzucá swoié w ulicy puch – skarby prawdziwe;

– Samochody! to złota utoczone bryły,
Bogactwem raduiące oczy, iakby śniły!...
Śledzić blasków koléie – przystoyná zábawa,
A wystałe powietrze – to téy nocy kawa...

Kroki się rozlegaią, pogodzone z ciszą;
Na kartach coś umysłu taiémnice piszą...
Tak noce latarniane niby złotogłowy,
A dusza, co odczuwá, trudno oddać słowy...

Czasem nocy się zdarzá dotyk tak uroczy,
Że aż łzy poruszone same cieką w oczy...
Każda łza, ieśli spadnie, będzie pozłoconá
Przez złotników – latarnie... nim na ziémi skoná!