Pana Owcy skreślenia niestaranne

[Daremond]

Jedną z najbardziej niebezpiecznych granic jest ta biegnąca pomiędzy domysłami a myślami. Czy może, innymi słowy, rzec by należało, iże pierwsze są zgoła niedorosłe do tych drugich rosłych?
Jeśli zapytujesz się mnie jako czytelnika, czy "też tak mam", odpowiem przecząco. Nie mogę mieć czegoś, co nie jest moje, istnieje poza mną i całym owym konstruktem, jaki z mniejszym lub większym prawdopodobieństwem mógłbym określić jako "ja". Gdybym tak miał, byłbym przecież złodziejem podszyty, jakbym nie dość był jeszcze ludzikiem powstałym z różnej jakości materii.
W Twym poszukiwaniu/gonitwie/codzienności jedno mnie tylko zasmuciło niezmiernie:
Gonię po krętych korytarzach pałacu myśli
Tak wiele tu obejść, omówień romansujących z niedopowiedzeniami, tajemnych korytarzy, nagle zaś - kawa na ławę, którą z trudem przychodzi mi przełknąć, parzy bowiem moje być może nazbyt wrażliwe podniebienie. Myślę więc nazbyt wyraziście. Nota bene, winszuję Ci, drogi Autorze, że możesz poszczycić się aż pałacem myśli, w którym co więcej pełno jest krętych korytarzy. Są przeto Twoje pomyślenia przepyszne i skomplikowane, savant possible, w tym jedynie zawiera się moja wątpliwość, czy myśli u Ciebie dają pole uczuciom, czy też spór jak dotąd pozostaje nierozstrzygnięty. Albowiem rzecz cała zasadza się na tempie, zaś zwycięzca wyścigu przemawia pierwszy. Zda mi się przy tym, że gdy uczucia biorą górę i wyrażają się bezmyślnie, z dzieckiem wówczas mamy sprawę, prosto i niekłamanie, za to namysł objawiony uczuciowo właściwy jest popielatym głowom.
Powodzenia w takim razie w poszukiwaniach, choć bez nadziei na znalezienie czegokolwiek, bo życie polega na nieustannym ruchu. Nawet jeśli tłoczą się zewsząd i nie ma przed nimi ucieczki, oswaja je czas. Zrozumienie ich zaś, jak sądzę, jest Twoją domeną, zewnątrz bowiem świecą już tylko gwiazdy, nieszczerze i blado.