Pana Owcy skreślenia niestaranne

[Owca pomalowana na biało]

Syzyfowo

W Syzyfowie głazy pchają
Więc Tantalek, z Tartarowa
Chyłkiem, cichcem, emigrował
Aby dojść do Syzyfowa

W Syzyfowie głazy pchają
Głazy pchać tam uwielbiają!
Nim Apollo w świat wyruszy
Stok już pełen kapeluszy

W Syzyfowie głazy pchają
Tantalowi głazy wiszą
Może jeśli jeden wepchnie
Leków jęki się uciszą

W Syzyfowie głazy pchają
Pcha i Tantal, Pcha i Tantal
Pcha i patrzy, Pcha i patrzy
I pcha pośród nadziei fal...
Pcha i Tantal, Pcha i Tantal

W Syzyfowie głazy pchają
Wszyscy wielce przyłożeni
Choć ich wcale nie wtaczają
Gdzie nie spojrzy przygarbieni

W Syzyfowie...
Pozy stroją, dyskobole nie dostoją
Zawiedziony Tantal wróci
Złego losu nie odwróci

W Tartarowie wiatry wieją
Lecz Tantalek, mądra głowa,
Z Syzyfami się pożegnał,
Bo z cierpieniem się swym zjednał

W Tartarowie wiatry wieją
Głazów tutaj się nie zgładza
Mojżesz? Wody odprowadza
Razem wszystkie - bóle sieją

W Tartarowie wiatry wieją
I igrają z Nią, z nadzieją
W Syzyfowie też jej drobne
podkradają, lęk w toczenie
przemieniają

W Tartarowie, jego domu...
Prędzej Cerber uszy spuści
Prędzej Styks swój bieg zawróci
Niż zginie Lęk w czeluści

W Tartarowie, jego domu...
Tantal skruszał, Lęk
Co pod oknami dotąd ślęczał
Podjął Niby druha

W Tartarowie, jego domu...
Dwoje zamieszkało, teraz
Kamienia wieczne chybotanie
Czeka wspólne oglądanie