Pan Cyrulik

[BardzoGruby]

Witam!
Oto jeden z moich wierszy, pierwszy który postanowiłem udostępnić.
Ciepłe lato roku jeden dziewięć i trzy siedem,
Warszawski cyrulik*, jak się zwał on to ja nie wiem,
Jak co wieczór ulice i lokale,
Pobłyskiwały, bo cyrulik kochał bale!
Jak co nocy w karczmie nocnej „Pod Stolikiem”,
Tańcowała młoda panna z cyrulikiem,
Z każdej strony słychać zachwyt pięknych pań,
Dyrektorów kosztujących szereg dań,
Choć cyrulik to był dosyć stary gość,
To rozpusty mu nie było nigdy dość!
Przyszedł nagle pewien bardzo smutny wrzesień,
Zimna i tragiczna w skutkach wczesna jesień,
Zawaliła się wtedy wolności wieża,
Zagarnięto tego dnia Pana balwierza!
Zakończyły się jego życiowe rejsy,
Bo pod mycką było widać czarne pejsy…
Z każdą chwilą całkiem inny moment znika,
A za rogiem salon Pana cyrulika,
Zniknął również, bo nastały inne czasy,
Kiedy żyją szare, smutne ludzkie masy,
Ludzie tu niezwykle skromnie żyją,
Co zarobią jakimś cudem to przepiją…
Proszę o w miarę łagodną krytykę, ponieważ jestem zupełnie nowy na forum i nie orientuje się tutaj jeszcze w wielu sprawach.
*Cyrulik, balwierz - był to człowiek, który dawniej zawodowo trudnił się goleniem i strzyżeniem mężczyzn. W czasach przed-współczesnych wykonywał również proste zabiegi medyczne.