Jesień

[Misiek]

I znowu do nas przyszłaś niezaproszona
i jak zawsze z coraz to krótszymi dniami
żółtawa brunatna nierzadko czerwona
a bardzo chcesz pomieszkać razem tu z nami

popatrz wszystko na twój widok posmutniało
gwiazdy pochowały się za czarne chmury
a przecież nic złego się teraz nie stało
poranek obleczony w kir szarobury

liście spadają narodzone w czas wiosny
na ziemi pod stopami jeszcze szeleszczą
już umilkł skrzydlatych chórów śpiew radosny
ptasie matki w gniazdach młodych też nie pieszczą

zimny wiatr wieje prosto w oczy stęsknione
za obrazem jasnego bezchmurnego nieba
łąk bogatych w wysokie trawy zielone
i słońca gorącego jak bochen chleba

na alejkach odbijają się kałuże
to w nich liście ostatnie wydają tchnienie
na pajęczyny niciach przyszłość dziś wróżę
by po smutkach nie zostało choć wspomnienie