Rozstanie

[Anonim]

Wieczór już mija jeden po drugim, pustkę zostaje kto mu to włożył?
Problemów, smutków, krzyków i płaczów, pełna jest głowa tych ambrasów.
Winy tu szukać? Nie dość problemów? Nie lepiej prawdę powiedzieć drugiemu?
Lata mijają człowiek w ciąż starszy, gniewem przykrywa problem dojrzalszy.
Dialog ucieka, panuje haos, czy to na prawdę boleć tak miało?
Dlaczego teraz? Dlaczego oni? Na to skazani? Patos wrodzony?
Duszę zranione krzyczą pomocy, czy ktoś to słyszy? Czemu nie wkroczy?
Dzisiaj tu stoją, na drug rozstaju, która właściwa, pomylić się mają?
Słuch przy tłumiony, serca nie słyszy? zapchany wielką czarą goryczy.
Co teraz robić? Szukać pomocy?
Czy światło zgasło i już nie wskoczy?
Czy są dziś w stanie spojrzeć w swe oczy? Przyjrzeć się dobrze, problem mim stopić?
Myśl tylko jedna, czy to przetrwają? Jak to rozwiążą czy się rozstaną?
Ogień i woda, aby na pewno?
Czy razem tworzą cudowną jedność?
Jedno jest pewne, wiele ich łączy,
Czy to wystarczy by znowu załączyć?
Pytań jest wiele, jedno właściwe,
Czy miłość przetrwa tą trudną chwilę?
To właśnie czuje, serce tak bije,
Ciągle w rozterce, czy to przeżyję...