"Ludzie I"

[Herbatnik]

Jestem taki popularny,
Jestem taki znany ,
Kochany ubóstwiany,
Idę witając się nieskończenie,
Widzę jak one patrzą mi się na przyrodzenie,
Uśmiech, wzrok, przytulenie,
Uściśnięcie czy rozmowa,
Wszędzie numery albo słowa,
Tam na rogu, obudzi się ciała mowa,
A i tak, każdy powie jaka to nie jest z niego sowa
Tlenu! Tlenu coraz mniej!
W takim razie sobie ludzi sklej,
Żarcia! Nie ma żarcia!
Zabierz jej czy jemu, unikniesz wymarcia,
Nie ma...
Nie ma pieniędzy,
To żyj, sobie tam w nędzy,
Między jednym a drugim,
Jak powiedział Julian Tuwim
"Błogosławiony, który nie mając nic do po­wie­dze­nia nie ob­le­ka te­go w słowa. "
Przestań bełkotać głupia z Ciebie krowa!
Oh! Kocham Cię tyś moja, ukochana nowa!
Bo stara zużyta,
Patrząc jak mnie wróg mój serdeczny wita,
Mam ochotę strzelić mu między ślepia,
Pasuje im jak do normalności sepia,
I gdy kolejny gad we mnie gały wlepia,
I gdy ojciec z matką parę zdań wymienia,
Oj, za moje myśli pójdę chyba do więzienia.
Cia, pia, nia, wa, je, im,
Każdy to taki zuchwały,
Gal-Anonim



P.S. Wymyślony idąc szkolnym korytarzem.