W starym stylu

[Vego]

Mym pierwszym odruchem jest impulsywny wstrząs. Obrazem z ulic malowniczych miasteczek z niemieckiego snu o pradawnych księżniczkach, wyłania się postać doskonała. Rzemieślniczy ryt w oczach i w ręku pióro waleczne. Przepiękne miasteczka, co falują życiem, bezmiar, utopijne, małe miasteczka polanne. Słowo być może zakazane ale wszak teraźniejsze, co piszę dzisiaj w swym walecznym stylu, przysięgał koronie. A dziś świętej wojnie, albo raczej wojaczkom, bez broni i armii, bez koni i armat lecz z piórami ptasimi, bez piór utknęli my w bagnach pogorzelisk historii. Literaci duch wojska, duch pierwszej obrony. Ptasim jedynie gównem są bombardowani czasami na odchodne. Cóż to słowo miałoby oznaczać jeżeli istot sił cała siebie nawzajem dogląda od zarania. Mym symbolem tkwiący w okole tej historii, wyrażenie psuje sens. Smak swój kształtuj do woli, ale byś mógł widzieć cień spod powiek mych, szczerze chcę ci opowiedzieć historię. Kształtowałem się jako nieletni syn bez ojca w majestacie prawa, przy matce i babce. Wielki mąż się okazał stanu cało czci godzien narodów. Syn ojców i praojców narodów. Wyolbrzymione znamiona piór poetyckich czy perła w koronie...