Burza

[Misiek]

Jak potopu wody zalały okolice

a na niebie
ciężkie jak z ołowiu
i czarne jak bezgwiezdna noc
z zakrytym księżycem w nowiu
burzowe chmury

pocięte przez błyskawice
w ciemnościach
jakby kończył się ten świat
albo zstąpił
na samo dno skalistego jaru

jeszcze jeden piorun
uderzył w ziemię przeoraną
nad tym wszystkim szalał wiatr
rozpędził deszcz i pognał w pole
a wciąż grzmiało niczym kanonadą

nad ranem w końcu ucichło
zamilkło wszystko dookoła
przemoczone trawy teraz
bezbronne się kładą

uginając
od milionów kropel ciężaru
czekają jak na zbawienie
na słońce
bo miało być tego dnia gorąco

a pod mokrą wierzbą płaczącą
jej liśćmi jak zielonymi łzami

samotne pozostały
połamane parasole