Niczyja Świeca Nie Płonie Aż Do Świtu

[dark apostle]

za okiennych szyb, witrażem płowo-szarym
jesienna noc zamarza w kir żałobny
obumarłych drzew dźwigają się nagie konary
ramionom aniołów upadłych, tak w grozie swej podobne
niebiosa zaś, łzami martwych gwiazd spękane
jak cmentarzysko życzeń, tylko tych niespełnionych
jak płomyki dziecięcych marzeń, przez czas zapomniane
i pieczęcią księżyca, w tęsknocie jak w bursztynie, na wieki uwięzione
bo czyż jesteś tam Boże
czyśmy tu jedynie sami
czy na modlitwy nasze, odpowiedzieć nam możesz
czy pisane nam jedynie cierpienie, sen i umieranie
a wszystko to od dnia narodzin, po dzień ostatni
tak naprawdę zda się tylko na nic
spowity nostalgią, co duszę smutkiem swym oplata
sennym, rytaulnym ruchem, zwiędłej nieco dłoni
nawlekam płomień na trupioblady żagiel świecy
i zanurzam myśli me, w tej bezkresnej, nocnej toni
by usłyszeć ów Głos tajemny, który objawia sekrety tego świata
by zrozumieć życie i pojąć ten nasz los człowieczy
lecz bezdenna cisza i milczenie cieni
jedynie przypomina, że z każdym dniem i godziną
wszystko co było, jest i będzie, w pył się już obraca
i żaden człowiek ze swą sztuką czy wiedzą
nie podoła tego zmienić
niczym latarnia u wybrzeży mroku, płonie wciąż samotna świeca
i ja pełen wciąż tlącej się nadziei, u jej boku
czekam odpowiedzi
nim nocy marmur obróci się się w szarego świtu granit
więc jesteś tam Boże
czyśmy tu jedynie sami
wszystko co zechcesz uczynić możesz
czyś jedynie postacią z prastarego mitu
bo dziś wiem tylko
że niczyja świeca nie płonie aż do świtu
i ile jedna łza może pomieścić smutku i cierpienia
nim w rozpaczy swej ogromie
spadnie jak kropla deszczu
i ugasi bezpowrotnie
świecy owej
wątły płomień