Stanę się drzewem

[barteczekm]

Przedstawiony śmierci,
przygnieciony świecą
zacznę oddychać pąkami.

Każdej wiosny zachłanniej.

Rekompensując niepamięć
co roku będę opowiadał się częściej
za stronnictwem korzeni,
mniej za partią ciała
czy zebraną na szybko
koalicją łez i wspomnień.

Pogodzony z tym, że głodne ptaki
zwabione wonnością ziaren
rozniosą mnie po zaułkach miast
pójdę na spacer śladem Puszkina i młodych Gierojów
do bram ulic, gdzie życie gra koncert
na aktualnych istnieniach.

Przyjmę premierową rolę drzewa z zapomnianej alejki –
wiecznej kreacji
rzadko odwiedzanej części cmentarza
bez epitafium i zmiennych nastrojów.