Jej dłoń

[Lechu 62]

Jej dłoń.

Jej delikatna kobieca dłoń, bardziej dziewczęca,
Na białym obrusie Skarb.
Tak bardzo chciałbym ten Skarb wziąć w swoje dłonie,
I ustami złożyć na Nim przywitanie.
Jej zadbana dłoń, z kształtnymi wypielęgnowanymi palcami,
Nie musi nosić ciężaru biżuterii,
Bo w swej skromności i pięknie sama jest dla siebie ozdobą.
Jej palce , kształtne, zgrabne jak Jej kibić,
Co dzień z gracją trzymają pióro, dając skrzywdzonym mądrość.
Chce wziąć w opiekę Jej dłoń,
I pocałować ustami wewnętrzną jej stronę.
Całować bez opamiętania ustami jej smak ,
Jak ambrozji chce kosztować bez końca Jej dłoni .
Czy tylko Jej kot może być pieszczony Jej dłonią?
Niewdzięczny ! Poranił ten Skarb,
Choć to tylko zwierzak , zazdroszczę mu.
Dlaczego ja nie mogę zaznać przyjemności jej dotyku?
Dlaczego jej dłoń nie wczepia się palcami w moje włosy ?
Tak bardzo pragnę by Jej dłoń głaskała mój policzek.
Tak bardzo pragnę by Jej dłoń dotknęła moich ramion.
Tak bardzo pragnę Jej dotyku.
Chce czytać z jej dłoni, ale nie jak Cyganka,
Wróżyć jej lepszą czy gorszą przyszłość.
Chce ustami czytać z Jej dłoni ciepło,
A na nadgarstku wargami wyczuć puls Jej serca
Szybciej bijącego, bo dającego mi energię,
Dzięki Jej dłoni dostaję to czego pragnę.
Jej dłoń...jest dla mnie tak ważna.

Dla Krysi 2016 r.