Do zimowego lasu

[Siriana]

O modry lesie, chłodnie nieprzystępny!
Na sinym niebie kreślisz swą pogardę.
Nie dopuścisz wędrowca, błądzącego,
Wyśmiewasz brzękiem dzwoneczków
soplowych.

Czemuż to stroszysz pióra igieł,
Gdy ktoś rozgarnie mgieł zasuwę,
Dmuchnie parą niby pocałunek składał?
Milczysz, pod językiem konarów
Tajemnice skrywasz.

Wiem, że to tylko sceneria na chwilę,
Mało wiele tysięcy okrążeń zegara.
Rozpuści wiosna łzy żalu i bólu.
Popłyną, a gdy się wypłaczesz
Utulisz świat.