Poza zasięgiem.

[PPaweł]

Sięgam daleko, ponad gwiazdami.
Z prędkością światła nadając ruch.
Nieznane prądy, płyną przed nami,
naszą Itakę pochłonął kurz.
Ruch tektoniczny, tuż obok serca,
wywołał zbliżenie dwóch obcych płyt.
Mózg zabił myśli, niczym morderca.
Na zimnej stali kończąc ich byt.

Wierzę, że będziesz, wierzę, że zwlekasz.
Kłamię bezczelnie, kłamię jak z nut.
Nie masz pojęcia, że na mnie czekasz,
Twoja świadomość to byłby cud.

Po deszczu krople, tańczą na szybie,
palec je zniszczy przedzieli w pół.
Pozostawiając pięknej rutynie,
obie się złączą, spadając w dół.
Nie ma opadów, jest tylko susza,
cegła stworzyła nam szklany puch.
Wciąż tutaj jesteś, nikt Cię nie zmuszał.
Znów będę kłamał, kłamał jak z nut...