Wszystkie miliony ma śmierć (czyli o korzyściach umierania)

[Siriana]

Myślę, śmierć jest sknerą i maksymalistką,
A to co posiada nie podlega zmysłom.
I gdzie byś nie spojrzał - cztery świata strony
Mówią, że kostucha wszystkie ma miliony.

Miliony straceńców skaczących na głowy.
Każdy milion światów ma pozagrobowych.
Buntowników, którzy chcieliby żyć wiecznie,
Co w milionach śmierci długi płacą grzecznie.

Miliony oddechów pożyczonych godzin.
Tylko ten, co płaci jest ich jeszcze godzien.
A kostucha liczy na milionach palców
Miliony dłużników - starych, młodych, malców.

Śmierć wyrosła z kości, z kosy, szat podartych.
Gdy się ma miliony przecież żal być martwym.
Chce bogactwa zbierać, cieszyć się i basta.
Z każdym chłodnym ciałem w ludzki tłuszcz obrasta.

Kostucha zmieniła postać i zwyczaje,
Bez przerwy łapczywie zbiera co dostaje.
Więc czy jest gdzieś miejsce, skarbiec jej wyśniony,
Gdzie śmierć wciąż gromadzi wszystkie swe miliony?