Wśród kurhanów...

[kulmin]

wśrod kurhanów krąży, wśród menhirów obrośniętych
żywiąc się dawną rozpaczą serc i dusz pękniętych.
Gęsta mgła spowiła rozległe przestwora nekropolii
przyćmiewając dawną chwałe zapomnianej historii
Słońce już dawno przestało wschodzić w radości
odkąd roztoczyli swe rządy: król i królowa Ciemności
Skupia się tu w gremia okoliczna trupia bohema
Obradując w kręgu monolitu samego Polifema
Siedzą sześć księżyców w aurze martwego milczenia
W wiecznym schemacie wieczystego zapomnienia
Nim dnia siódmego wzejdzie słońce zczerniałe
nim pokryje poranna rosa pnie i konary zbutwiałe
Zobaczysz wędrowcze, jak król i królowa Ciemności
wydają wyrok na ostatnim bastionie ludzkości
I minie ten dzień w ciszy. I schemat się powtórzy
To nieustanny monolog odwiecznej podróży