Rozstanie

[Kamil Rousseau]

dzisiaj
spoczął na kamieniu
właściwie się w niego wtopił
ciałem i całym koślawym życiem

obok
lewitowały wspomnienia
niczym wąpierz poszukujący karmy
dawniej miłe ostatnie bolesne

wczoraj
siadali wspólnie
wstydliwie splatała grona rąk
delikatnie rozmazując wzrokiem kontury

jesień
przyszła wczesnym rankiem
oczy przegrywały nierówną walkę tracąc blask
dziwne i porażające było to spojrzenie
chyba podświadomie pragnęła by ją zatrzymał

nie stchórzył
zrozumiał że musi odejść