Zemsta Burzy

[Niedzisiejszy]

Po północy, gdy sen powoli kusi
myśli swoim najnowszym dziełem,
a dom usypia przykryty pyłem ciszy,
nagle z hukiem światło niszczy ich spokój

To mściwa burza zazdrosna o obrazy snu
chwyciła ze złością aparat,
by zacząć swą morderczą sesję

Stara brzoza pośpiesznie układa
zieloną czuprynę liści, zanim mściwy
flesz swym okrwawionym ostrzem
przebije jej blady pień

Przerażony ptak szybko uniósł się z
rodzinnego gniazda, by niesiony
na skrzydłach szaleństwa mógł
samodzielnie odebrać sobie życie

Burza, gdy uspokoiła zło ukryte w jej duszy,
ciężkimi łzami chce jak najszybciej
pochować niewinne ofiary tej okrutnej zbrodni

Po czym szybko ucieka,
zanim wstanie słońce, i swą
sprawiedliwą dłonią ukarze
mściwego morderce.