samotny boże

[Gryf]

Nie skądże nie zapomniałem, z tym wierszem trochę jest inaczej. Właściwie podmiotem lirycznym jest każdy z nas, każdy kto w pewien sposób porzucając świat duchowy, świat wiary, oddał się współczesnym pokusom. Głośna muzyka, gry komputerowe itp.
Pędząc przed siebie zapominamy o tym kto stworzył to wszystko dla nas, kto dał nam życie, kto oddał życie za nas. Dlatego samotny Bóg płacze.
Ale na końcu tego wszystkiego i tak odkrywamy, że to my jesteśmy samotni. Mamy wiele, ale tak naprawdę nie mamy nic.