Kłótnia myśli

[Niedzisiejszy]

W mej ciężkiej od niepewności głowie kłócą się dwie myśli:
jedna, Nadzieja, a druga, Rozum.

Nadzieja, lekkim i spokojnym głosem szepcze:
nie wszystko stracone

Rozum, stanowczym, rwącym me włosy głosem mówi:
nie wierz Nadziei, już wszystko stracone

Nadzieja, kolejnym lekkim piórkiem podnosi mą głowę, szepcze:
wszystko da się naprawić, czekaj z spokojem

Rozum, ciężką dłonią spycha moją głowę, mówi:
ból będzie tylko większy, pogódź się z tym, co już dawno stracone

znów Nadzieja podtrzymuje mi głowę:
bądź dobrej myśli, ta zła chwila przeminie

a Rozum, znowu spycha lekką nadziei dłoń, ciężkim głosem mówi:
Nadzieja chce cię zmylić, opóźnić twój ból, skoczysz za Nią w ogień, on cię spali

Nadzieja, resztką sił gładzi mnie po głowie:
Rozum chce cię dobić, wyrwać twoją głowę, by ją postawić na murze z rozbitych okularów

A pośrodku ja, z głową raz z kamienia, raz z kruchego szkła,
odganiam w końcu myśli, i pozostaje on, strach.