Pejzaż iluminowany słowami

[tom_70]

Biel roziskrzona w słońcu tka przejrzystą szatę.

Światła i cienie, niemal płynnie sunące w głębię
samych siebie, prześlizgują się po lazurowym tle.

Gazowy neon, czyste niebo podkreślające ciszę,
rozciąga się do wielkości naturalnej.

Na radosnym grzebieniu fal, pienią się wody
rozgadane, które dojrzewają, lśnią i spadają.

Wkrótce wszystko ulegnie burzy, każda fala żyje śmiercią
poprzedniczki - kruchy jest pejzaż ich ślepej siły.

Słońce zasnęło i tylko ciała niebieskie, błyskające
w oddali - dopominają się o swoje nazwy.