Piórem uniesionym ku niebu

[Spiritus]

Mam już za sobą nieco twórczości, jeśli tak to mogę nazwać. Natworzyłem trochę na wyrost sztywnej poezji rymowanej (głównie po francusku), ale ostatnio zacząłem uciekać w stronę różnorakich bielików, zabaw słowem, metafor i efektu zaskoczenia.
Proszę o konstruktywną krytykę jednego z moich ostatnich dzieł, bo nie wiem, co myśleć o takim stylu.
Cóż, oceńcie sami:

Piórem uniesionym ku niebu

Czy nikt nie słyszy mojego niemego głosu sprzeciwu?
Czy nie widzi beznamiętnie pustego wejrzenia oporu?
Nie czuje na karku podmuchu księżycowego pyłu?

Czy to oni głuchną, ślepną, umierają,
Czy to oni uciekać mi każą?

I choć obiecałem, że będę się bronić
Zapachem pióra w cieniu jabłoni,
Opisując słońce złociste;
Wciąż jeszcze błądząc
Za blaskiem srebrzystém
I dżdżu zapachem nocą;
Krzycząc literami, drąc papier
Z bladych trupem trumien, bez manier…

Wszystko to na nic.

Choć jedno, co mogę przysiąc,
To, co nim wesprę się wreszcie o ramię,
Nim to się stanie,
Jeśli to się stanie,
Już całe to zło spalę,
Różową krwią splamię.

Nawet jeśli tylko w jak kara niewyzmierzonych meandrach mojej pamięci.