Litania

[lio]

Wspo­możycielu ut­ra­pionych, dlacze­go?
Ra­dości niez­mie­rzo­na, dlacze­go?
Daw­co darów bez li­ku, dlacze­go?
Mądrości oceanie, dlacze­go?
Królu nad skle­pieniami, dlacze­go?
Miłości nieobjęta, dlacze­go?
Sędzio spra­wied­li­wy, dlacze­go?
Opieku­nie tros­kli­wy, dlacze­go?
Siło nies­ka­lana, dlacze­go?
Przy­jacielu naj­mil­szy, dlacze­go?

Da­jesz i zni­kasz - przychodzisz i za­bierasz,
niewidzial­ny, pod osłoną gwiazd bro­katu.

Na­gi, a jak­by przyo­dziany, w maskę pa­tetyz­mu,
nieludzką bos­kość owianą bólem i cier­pieniem.

Nie było ciebie, gdy wołały mi­liony,
w ciszy stałeś całe po­kole­nia,
a te­raz, głosem czar­nym wołasz -
na ko­lana!

Gdzie te przy­mioty tak blis­kie twej oso­bie?
Gdzie sam jes­teś pośród bogów tłumu,
w nies­ka­zitel­nej mo­wie wśród gar­stki
fałszy­wych do cna pro­roków.

Na co nam łańcuchy modłów,
li­tanie słów bez pok­ry­cia…

Nie w twoich rękach z ot­chłani, z da­leka,
lecz w moich – człowieka
los tkać przys­tało!