Zadumane Szczęście

[Smok Wawelski]

Najmądrzejsi, najzdolniejsi, spece różnej maści
Biegną jakby na wyścigi prosto ku przepaści
Oślepieni klejnotami, które złudnie świecą
W gęstniejącym mroku świata jak ćmy w otchłań lecą

A szczęście przysiadło z boku i dziwi się szczerze
- Każdy szuka mnie bez przerwy a mało kto bierze
Dziś niemodna jest rodzina lecz kasa, kariera
A gdy wreszcie jest majątek to człowiek umiera
Dlaczego nie widzi innych, za fortuną goni
Przecież Jemu też na starość nikt nie poda dłoni.
Ciągły stres i ta obawa, że się wszystko straci
Ciężkie życie mają biedni tak jak i bogaci
Jeden człowiek na drugiego boczy się i warczy.
Czy ludzkość zostanie z tarczą? czy legnie na tarczy?