Dar Bezcenny

[kulmin]

Widze ludzi całe chmary
Oczy płoną siłą
Śród nich mędrzec stary
Stoi nad mogiłą

Jego życie na zakręcie
Na niebieskim firnamencie
Czeka końca z woli boga
Lecz nie z łaski swego wroga

A ci wszyscy ludzie młodzi
Ślą pokotem swą głupotę
Ich naiwność w oczy godzi
Niewoli wznoszą totem

W imię szczytnych ideii
Giną w głuchej kniei
Lgną do Abrahama
A idea sama.

Wtóry raz na tłum spozieram
Zwarty, hardy i gotowy
W tej jednej chwili zamieram
Patrząc na świat nowy.

Nonsens, próżna ofiara
Próżna walka oraz wiara
Nie rozumiem logiki sporu
Opozycji ziemskiego ugoru.

---

Monolit niewzruszonego słowa
Wynosi nad wszystko nas
I grzęźnie mi w ustach mowa
Za szybko mija nam czas

Pomsta do bram niebieskich puka
Gdy w las idzie Chrystusa nauka
Wtórnej ideii dalszy czas bycia
Nie jest wart żadnego życia.


Cały wiersz nie zmieścił mi sie w jednym poście.