Plujące ogniem

[Gryf]

Było to latem w roku czterdziestym,
Gdzieś nad klifami brytyjskiej ziemi.
Toczyła się właśnie bitwa zajadła.
W której wyspiarze osamotnieni
Walczyli o wolność własnego domu.

Gdy wszystko przepadło na plażach Dunkierki,
A reszta wojskowej potęgi odeszła
W niepamięć w pyle haniebnej klęski,
Przyszło ojczyzny bronić z powietrza
Siłami skromnymi nielicznych myśliwców.

Skrzydła elipsą swe rozciągnęli,
Wysmukłe kadłuby niczym rapiery,
We wrogie piersi je wymierzyli.
Choć jeszcze niewiele, lecz Spitfire'y
Swą drogę do sławy wtedy zaczęły.

Plujące ogniem je nazywali,
Były dokuczliwe dla butnych najeźdźców.
Trwożliwie wtedy na nie patrzyli,
Gdy wśród nich na kształt podniebnych jeźdźców
Swoje myśliwce na nich srożyli.

I obronili królewską ziemię,
Koszmar niewoli też zażegnali.
W swojej przemowie brytyjski premier
Powiedział, że wiele im zawdzięczali.
Im którzy byli tak nieliczni...