Wiwat król

[Fred]

I
Przed wielu laty w sędziwej Plutarchii,
choć synów miewał król licznych,
kiedy umierał nie było anarchii,
bo tron był zawsze dziedziczny.

Po jego śmierci pospołu grzebano
wszystkich doradców wraz z dworem,
ziemię stopami bosymi deptano
i lud świętował z wigorem.

REF.
Umarł nasz król!
Niech żyje król!
Znowu na lepsze coś się zmieni,
a prosty lud co wierzy w cud,
na udeptanej tańczy ziemi.

II
Miejsce pochówku na równo zdeptane
piętami włościańskiej rzeszy
zwłaszcza, gdy zmarły król bywał tyranem,
To lud się miał z czego cieszyć.

Aż przy kolejnej zmianie pokolenia,
uchwalił lud rada w radę,
stawić na grobie obelisk z kamienia;
ot tak na wszelki wypadek

REF.
Umarł nasz król!
Niech żyje król!
Znowu na lepsze coś się zmieni,
a prosty lud co wierzy w cud,
na udeptanej tańczy ziemi.


III
Odeszli w mroki królowie dynastie,
tronów skończyła się era
Nikt się nie mieni Jagiellonem, Piastem
Dziś władców lud sam wybiera

Nieważne dzisiaj sympatie poglądy,
a my historii tej pomni,
im gorzej władca sprawował swe rządy,
tym większy stawmy mu pomnik.

Ref.
Pędźmy do urn!
Niech żyje król!
Czymże podkupi znów rodaków?
A prosty lud co wierzy w cud,
wesoło tańczy na deptaku.