wiersz

[marta]

" Konstanty,ratuj!"

Czwarta w nocy,czwarta rano,
dla mnie to jedno i to samo.
Ciało zmęczone krzyczy:"spać!",
a dusza chce na skrzypcach grać.

Gałczyński koncert rozpoczyna...
Która to teraz jest godzina,
bo wjeżdża właśnie dorożka
{a może to zwid po proszkach).

nie wiem ...wsiadać,nie wsiadać...
Na próżno nie ma co gadać,
jeszcze czar pryśnie-laboga!
W sercu rodzi się trwoga.

Hop...i jestem w dorożce.
Miast koni-dwa jednorożce,
dorożkarz trochę naćpany,
świat będzie zaczarowany.

Księżyc się szelma uśmiecha,
( żadna to dla mnie pociecha ),
bat koło ucha mi śwista,
w gardle diabelsko ściska,
dorożkarz bydlę pijany,
świat już jest zaczarowany.

Lecz nie ma tu Ben Alego,
wszystko jest do niczego,
Ildefons hipnotyzuje,
brak snu wszystko psuje.

Panie Konstanty,spraw zatem,
by dryndziarz strzelił swym batem
i zabrał mnie w podróż nieznaną,
twym piórem wyczarowaną.