Przemyślenia warsztatowe I

[rustsaltz]

Gdy w końcu pociąg dotrze
do stacji docelowej
i wszystko będzie prostsze
a o co chodzi-ktoś wreszcie nam powie

skończą się rozważania
kto tu jest jeszcze normalny
Wszak to pytanie osłania
Fakt, żeśmy puszkę Pandory otwarli

Odpowiedzi się skończą
Uproszczenia, slogany
Które, choć niby łączą
Mówią nam, żeśmy na lodzie zostali

Przyjdzie koniec na prośby
Rozkazy-czary, sugestie
Jak nie czarować tośmy
widzieli jakie to wszystko jest śmieszne

A gdy nas kto zapyta
Czy dawniej też tak było
Twardzi jak skała lita
Powiemy: „dawniej to więcej się piło”

W końcu przyjdzie moment,
Gdy szef nas skontroluje
Wpadł, gwiazdy zmiótł ogonem
Ogniem i jadem pryska i pluje

Oto wyłania się z chmury krzyków
Bestia straszna, mord tli się w jej oczach
(wie pan za co, mości naczelniku!)
Zaraz zażąda daniny złota

Cóż mamy zrobić z bestią straszliwą
Śmiechem nie strachem oko nam błysło
Pociągi do stacji końcowych idą
I nikt nie mówi, po co to wszystko

(prawie) wszystko co zostało z niemal roku pracy na warsztacie