Sosna

[male_p]

Skarżyła się raz sosna sośnie
Boże tak ciężko mi się rośnie
W pałąk skręcony jestem zgięta
Czuję jak pachnie polna mięta

Rankiem rzęsistą rosą płaczę
Słońca już chyba nie zobaczę
Nie smuć się siostro kochana
Żeś upadła na sękate kolana

Ja choć do nieba wyprężam szyję
Lecz długo też już nie pożyję
Bo gdy drwal moje myśli zgadnie
Sztywną kłodą na ziemię upadnę

Wtedy ty choć do ziemi pochylona
Zobaczysz jak żywota dokonam
Za dążenie ku słońcu ku wolności
Oddam duszę, nie wyrzeknę się miłości!

lecz trwam dalej, korą swą otulona
twardością uczuć w niej pokrzepiona
zapraszając wedrowców do odetchnienia
ciszy, spokoju, wsród szumu natchnienia