Decybele

[Fred]

Mieszkam w skrzyni z betonu, na piętrze,
w skromnej ciasnej szufladzie mam wnętrze,
ściany, sufit, podłoga i okno,
lecz nie grozi mi tutaj samotność.

Poprzez ranki wieczory i noce,
wciąż coś stuka, szeleści, łomoce,
taka widać realność śródmiejska;
ciągle słychać w niej głos poltergeista.

W górze żonkoś używa swą żonę,
niżej dziury ktoś wierci w betonie,
z lewej tłuką kotlety jak młotem,
z prawej gwoździe prostują w sobotę.

Skąd w tym domu hałasów aż tyle?
Decybele wciąż ślą imbecyle,
gdzie się schować, by spokój mieć święty,
no i jakże tu nie być stukniętym?