Nie straszcie nas wojną

[Xan]

Pozwolicie wsadzić mi krótki kijek w mrowisko?
Wybaczcie.
Wiersz sam w sobie jest ok, ale nie podoba mi się tematyka.
Ogólnie, nigdy nie byłem fanem poezji wojennej - w jakiejkolwiek formie.
Poezja powinna być osobista a nie górnolotna.
Dlatego pewnie znielubiłem kiedyś Broniewskiego, gdy dowiedziałem się, że pisał pod dyktando młodej polskiej komuny. Cóż z tego, ze pięknie pisał, płynnie, gładko i do rymu nawet ( ), kiedy nie pisał tego od siebie, ale dla kogoś...
Gryfie, nie - nie porównuję Cię do tamtego pana, nie porównuję tego wiersza do tamtych - ot nasunęło mi się skojarzenie.
Że nie lubię wierszy o tej tematyce.
Tekst sam w sobie jest mocno politycznie aktualny - to właśnie mi się w nim nie podoba.
Pointa ratuje sytuację, bo ta akurat bardzo mi się spodobała
Mniejsza o brak rymu - jest mocna i dosadnie szczera.
I bardzo się z nią zgadzam.
I chętnie ujrzał bym jej realizację.
Z chęcią wymazałbym całość - zostawiając tylko dwa ostatnie wersy, ale wtedy - bez "wierszowanego intra" - straciła by sens więc tekst jest sensowny, jeśli pracuje na pointę.
I tylko w takiej formie jestem w stanie go zaakceptować.

Jako wstęp do myśli z dopisku.