Szczęście niedokończone

[member22]

Szczęście niedokończone

Tam, gdzie ziemia dzieli łany
Tam, gdzie kwiecie rośnie silne
Omijając brzegu tamę
Leży szczęście me i tyle

Gdzie człowieka kamień stoi
Gdzie się jasno palą zorze
Tam oaza ta spokoju
W której grzechy ukryć możesz

Gdzie się życie toczy bielą
Gdzie muskana rozkosz włada
Moje usta się weselą
Jedno szczęście, reszta biada

I płomieniem nie zapalisz
Tym co skruszy trawy ździebło
Bo to rozum jest mądrali
On ma wiedzę nader krzepką

Oto droga wnet donikąd
Oto w rozpadlinie pomost
Nie opiszesz ich paniką
Ni prawdziwą, ni rzekomą

Zszyta pamięć przeogromna
I krajobraz w każdej cząstce
Burza całkiem nieprzytomna
Lico krwawi pełne pąsów