Dlaczego nie dźwiedź?

[Fred]

Gdy inni smutki topią w butelce,
ja odgrzebuję z pomroki dziejów,
dawno słyszaną pieśń o pasterce
i o jej wiernym dźwiedziu Rajceju.

Przebiegam myślą czasu szmat spory;
widzę jak idą gwarną ulicą;
on jej rozjaśniał łzawe humory,
a ona była mu czarownicą.

Tańczył na twardym jarmarcznym bruku,
lubił te chwile, gdy tłum szaleje;
pasterka śmiała się do rozpuku;
nie miały szansy inne rajceje.

Brała w ramiona jego łeb ciężki,
kiedy znużony u stóp jej siedział,
albo mu smaczne dawała kęski;
chyba lubiła swojego dźwiedzia.

Kto się w samotność do cna zagrzebie,
niechaj odrodzi się w nim nadzieja:
trzeba dać komuś kawałek siebie;
warto poszukać swego rajceja.