Strumyk

[Xan]

Płynie sobie strumyk
Środkiem buszu, w dół...
Ciekawe, co dziś wsyśnie
Jego mętny muł.

Amatorów jest kilku
Na Jego Wodnistość:
Pan Szarak, Król Grzywacz
I – Jego Długośśśććć, Wężysssotśśśććć!

Powoli – tupiąc nogą,
Sunąc i skikając,
W zamiarze jednoznacznym
Pierwszy dotarł zając.

Marszczy mały nosek,
Łebkiem kiwa w boki,
Lecz nie schodzi na brzeg...
Szmer spręża mu skoki.

Uszła krótka chwilka.
Z pośród traw wychynął
Wąski łeb i szyja...
A gdzie tułów nas minął?!

Toć już ogon przecie
Postanowił się skończyć,
A to ci dopiero:
Stwór idzie... bez kończyn?!

Patrzcie państwo! Dziwadło!
Kto by to pomyślał...
Co to za zjawisko...
Czy on stoi, czy przysiadł?

Wtem stężał cośkolwiek,
Łypnął żółtym okiem
I śmignął niczym strzała
Tuż pod dumnym krokiem.

O rany! Fontanna!
Eee... to tylko lwia bania.
Czołem! Królu zwierząt!
Pijanyś, że się odkłaniasz?!

Do mnie podskakujesz?
Warknął, po czym przysiadł.
Spojrzał w słońce, kichnął
I zbył żartownisia.

Jednak ów na swym wstępie
Nie zamierzał skończyć.
Odskoczył ze dwa razy
I jął dalej się droczyć.

Lew uniósł powiekę,
Skontrolował sprawę
I ziewnąwszy zębiasto
Wściubił nos w murawę.

Ejże! Królu! Panie!
Tak się nie pokładaj,
Nie blokuj wodopoju,
Tylko żłop i spadaj!

Inni też chcą na tym
Skorzystać do woli.
Więc rusz zadek łaskawie
Nim ci ktoś przypier... zgoda?

Na takie to słowa
Pociemniały lwu oczy.
Zerwał się raptownie,
Ryknął... i nie skoczył.

Lecz to wystarczyło,
By żabi komentator
Ze strachu chlupnął w wodę...
Oto pierwszy amator!

A strumyk, jak to strumyk,
Zaszemrze, w słonku błyśnie,
Zapluszcze, zamigocze...
A i czasem coś wsyśnie.

11.11.2000r.