wiersz pisany w sadzie

[jablon88]

Na ławeczce sobie siedzę,
Rozkwitająca przyrodę sobie śledzę.
Płatki kwiatów z jabłoni spadają,
I na trawce się rozkładają.
A komary już latają,
I w pisaniu przeszkadzają.
Ale ja się nie poddaje,
I im pstryczka w żądło daje.
I tak znowu pisać mogę,
Choć mnie jeden ugryzł w nogę.
A do tego auta jadące mnie rozpraszają,
Gdzie ci ludzie tak zmierzają?
Czy im nie szkoda tego paliwa,
Mi się już od tego głowa kiwa.