Już sie nie boi

[czardasz]

pękła torebka miedzianych monet
z hukiem rozsypały się na podłodze
życie ułożone w wersów sonet
zagubiła w krętej labiryntu drodze

pokaleczona przedzierając się przez chaszcze
zatopiona we łzach niemej rozpaczy
gdzieś tam w głębi duszy wierzy jeszcze
że uda jej się przebić przez ścianę płaczu

tli się w oddali światełko nadziei
usta mówią wierzę w Boga ojca
przecież jestem córką tej ziemi
Boże pokaż drogę choć nie widzę końca

nagle gromem jasność objawiona
niebo błękitne w tęczę się stroi
granitowe usta uśmiechem maluje
idzie prosto już się nie boi

dla kogoś bardzo mi bliskiego