TO JUŻ JESIEŃ PROSZĘ PANA

[lolek]

Ciągle czuł się jeszcze młody,
chociaż srebro już na skroni,
nie poddawał się nastrojom,
miał optymizm, co go chronił.

Rankiem śmiało w lustro patrzył,
piosnki nucąc przy goleniu,
w oczach wciąż zielone błyski,
nie rozmyślał o starzeniu.

Zmarszczki liczył pobłażliwie
świadomy prężnej sylwetki,
wciąż zerkał za spódniczkami,
mimo swojej sześćdziesiątki.

Ale wczoraj w autobusie,
uczennica zatroskana,
wstała ustępując miejsce,
pan zmęczony, proszę pana.

To sprawiło, iż odebrał
w głowie sygnał alarmowy,
dotarło, że nie jest młodzik
a starszy pan "konserwowy".