Starocie

[ouroboros]

Ciężko słowa utrzymać w ściśniętej przeponie
(a przecież zawsze wiedziałaś gdy chciałem mówić)
By nie stłuc przepaści w którą tak gładko wpadają
I nie przestawić zwrotnicy oczu na tory łez

Odleciałaś skowronkiem w czasie i przestrzeni
Kilkoma machnięciami delikatnych skrzydełek
Trzepotem pędzla na płótnie
Namalowałaś mi samotność i głód
Mój ogień na nowo z popiołu rozgrzebany
Wygłodniały i wściekły
Nie chce przestać palić
Dla Ciebie

I gdy skowyt rozszarpywanego wilka ucicha
A palce do krwi w podłoże wbite
Cały smutek nie do wypłakania
Już tylko bezradnie marszczy pościel