Czas iluzji

[kojz966]

Istnieją tuż obok w zwierciadle przestrzeni
bez trosk, łez, cierpienia, bez krwi i bez ciała
jak obraz, którego nie można docenić,
gdy ram tylko szkielet wciąż milczy jak skała.

Zerwane owoce, które ciągle trwają
i ciążą gałązkom. których przecież nie ma.
Jak w snach tajemniczych spadają, spadają,
lecz ciągle daleko przed nimi jest ziemia.

Wieczerza przy świecach. Któż siedzi przy stole?
Piękność, której nie ma, postacie bez twarzy...
Ktoś toast wygłasza z przesadnym mozołem,
płomienia dotyka, lecz ogień nie parzy.

Wino swą słodyczą ust suchych nie zrasza,
róża, choć ma kolce, palców nie kaleczy,
ciemność nastrojowa do snu nie zaprasza
i jasność nie budzi, chociaż w oczy świeci...

Czymże duch sam w sobie - bezkształtne istnienie?
Jesteśmy, a jakby wcale nas nie było.
Tam, gdzie się bezkresne zaczęło marzenie,
wszystko, co prawdziwe dawno się skończyło.

W stłuczonych okruchach starego zwierciadła
wciąż oglądam siebie, nie mrzonka to jeszcze.
Żyję, bo mi róża kroplę krwi ukradła,
bo ogień mnie parzy, przemaczają deszcze...

W tych dniach, co przed nami, cieszmy się ich słońcem,
cieszmy się ich cieniem, choć nędzne są czasem.
Lepiej jest dzień jeden mieć serce gorące,
niźli przez lat tysiąc lód dźwigać nad pasem.

Każdą z chwil nam dane upajać się teraz,
domeną umarłych niebiańskie winnice.
Nie czas, by żeglować gdzieś w iluzji sferach,
Gdy do tańca ciągle zaprasza nas życie.


wrzesień 1994