Jestem Normalny

[indygochild]

W dzień to było,
ja czekałem.
Na autobus,
chwilę miałem.

Stoję, czuję wzrok,
gardzący wzrok przechodniów.
aż słysze ich myśli,
to jak się głowią.

Jakby już mnie znali,
a spojrzenia ich mówiły,
że wyrok już wydali,
bo jestem sobą, dla nich jakiś inny..

Hipokryci Skamieniali
Jakby w środku martwi.
Bez życia i wiary
Tylko narzekać... narzekali.

Na potknięcie liczą me,
"daj tak boże"...
oni są prawdziwi ?
chyba śnie...

Ludzi na ulicach,
takich samych
było mnóstwo.
Materialno-duchowe ubustwo.

Z drugiej strony
jak mrowisko, a w nim mrówki.
Z pracy do pracy
Gonili złotówki...

Wielki zgniłych sumień cmentarz,
niektórzy to nie ludzie już,
to zwierzęta.
Zdmuchnij kurz.

Ja ? Nie dla złota tutaj jestem.
chcę się poznać z człowieczeństwem!
Dusza i serce, nie świata pościg
To fundament mojej NORMALNOŚCI.

Masz ją ? Ekstaza! -
prawie jak w niebie.
Lecz gdy słońce zachodzi,
To męczy Cię sumienię

Patrzysz w gwiazdy, Pytasz boga,
czy to nie złudzenie,
bo to ma do siebie,
wszystko za monetę.

"Moda na pieniądz"
to już nieistotne...
Spójrzcie tylko,
jak nieludzki bywa człowiek.


A to wszystko ?
Niby w oka mgnieniu,
gdy się obudziłem,
to autobus był już dawno temu.

Przycupnąłem wiosennym klimatem,
i zadałem sobie to pytanie-
"Czy ja stoję?" "Nie, ja idę,
to tylko oni się zatrzymali..."

Jestem normalny, dla wielu inny.