Ku czci ludziom tragedii

[anja]

Właśnie splatałaś włosy kiedy łóżeczko dziecka niespokojnie przesunęło się w drugi koniec pokoju, pomyślałaś - znowu wstrząs, ale dlaczego tak..... nie tylko łóżeczko się przesunęło - w ułamku sekundy ogarnęłaś sytuację, jak w ekstazie wzięłaś go na ręce, jeszcze torba, na nic więcej nie było czasu. Kiedy dotarłaś do drzwi meble z hukiem runęły ocierając lewą stopę. Prędzej, prędzej to nie są zwykłe wstrząsy.
Szłaś ulicą przed siebie, może ktoś pomoże, ale wokół sami biegnący ludzie. Instynkt wiódł ich pod górę, jak najdalej, jak najwyżej. Nie byłaś sama, byłaś z innymi przerażonymi ludźmi. Kiedy przystanęłaś żeby odpocząć serce ścisnęło się ze strachu doganiała Cię woda z rozszalałego oceanu, już nie ważne było zmęczenie, miałaś na ręku dziecko, w jednej chwili zmobilizowałaś siły...... jeszcze trochę, jeszcze chwila i ..... napotkałaś wyciągniętą rękę.
Ocknęłaś się w obcym miejscu, wiele kilometrów od domu, ale z dzieckiem w ramionach...... bezpieczna, szczęśliwa.