Pielgrzym i Fatamorgana

[wolwerin]

Szedł raz pielgrzym bezkresną pustynią
marzył zobaczyć swe piramidy
bo słyszał z jakiego piękna słyną
nie zobaczyć ich byłoby wstydem.

I wyruszył w swą pielgrzymkę życia
cel miał jeden, choć droga daleka
zabrał jadło i dużo do picia
one przecież zawsze będą czekać.

Lecz dnia pewnego, tak jakoś z rana
ujrzał piękno tak niesamowite
bo dziewczyna cudna i zadbana
wdzianko zwiewne, jak na nią uszyte.

Zapomniał o swym celu podróży
piramidy zajęły plan dalszy
bo czas przy niej go wcale nie nużył
czarowała go pięknem swych wierszy.

Więc zakocham się w cudnej poezji
wiatr pustyni stał się taki miły
słowa wiersza i zapach jej frezji
niewolnikiem miłości czyniły.

Tak minęła im cała ich droga
miłość kwitła z wieczora do rana
lecz zapomniał ten młody nieboga
że na imię jej Fatamorgana.

No i znikła tak samo jak przyszła
poszła śladem nowej karawany
pokochała nowego pielgrzyma
a on został taki zakochany.



Więc uważaj na swoje marzenia
abyś nie musiał okryć się wstydem
bo możesz spotkać Fatamorganę
czasem spójrz miło na piramidę