MÓWIŁA KOCHAM

[wolwerin]

Mówiła kocham, zrobiło się tak błogo
na rękach wniosłem ją do swego serca
mówiła kocham, nie dopytałem kogo
spieszno jej było do ślubnego kobierca.

I tylko, gdy ją przez próg domu wnosiłem
czułem w swoich ramionach coś bardzo ciężkiego
a przecież żadnym ułomkiem nie byłem
nie podejrzewałem tylko, że wnoszę byłego.

Zaczęta tragedia jeszcze nie skończona
twarz czerwona obnażała tajemnice
jak może cię pokochać nie twoja żona
a łez przez to wylanych już nawet nie zliczę.

I stała mi się jak ta Laura Petrarki
do dziś nawet nie wiem, czy mi była miła
bo kto może poznać serce sekretarki
jeśli to nie miłość, to czym dla mnie była?

Wybaczcie, że ma mowa jest nazbyt szczera
ale prawdy życia nie można się wstydzić
bo tak umierała miłość oficera
samym słowem-kocham zacząłem się brzydzić.

Dziś już nie pamiętam, bo i nawet nie chcę
jak to zatraciłem sens swego istnienia
i w jakiej memu sercu kazałem żyć męce
jak ktoś tak podle zdeptał me marzenia.

I tylko dobry Bóg podał mi swe ramię
abym mógł podołać donieść swoje brzemię
tylko jemu jedynemu zależało na mnie
on jedyny widział jak padam na ziemię.

Może kiedyś powstanę z tej ziemi czarnej
i jeszcze usłyszę te dwa miłe słowa
bo marzenia jeszcze we mnie nie umarły
serce do miłości jest zawsze gotowe.