Bara bara wśród liści

[wolwerin]

Ech, jak to by było bosko i jak fajnie
spotkać ciebie w lesie opodal, za wioską
i szatki twe zwiewne pozrywać totalnie
zaśpiewać własnym ptakiem, ot tak beztrosko.

Upaść w morze liści, co pod nami leży
pomachać wiewiórkom na sąsiednim drzewie
i coś tam pysznego podrzucić dla jeży
no i bara bara rozpocząć przy krzewie.

Drzewa móc zadziwić ciał naszych szaleństwem
stoją jako świadkowie naszej rozpusty
ukazać zwierzakom nasze człowieczeństwo
by dać wreszcie zmysłom tą chwilę upustu.

I szaleć w naszych ciał nagości pokazie
co chwila coraz nowszą zmieniając pozycję
zatracić się bez reszty w miłosnej ekstazie
pokazać przyrodzie zwierzęcą kondycje.

Oddawać się bez końca na łonie natury
że aż pospadają nam liście po szyje
oby tylko zwierzak nie przeszkodził który
aż w samym zenicie z rozkoszy zawyjesz.

Rozgonimy ptaki, co krzyk usłyszały
bo robią jakieś lekko zgorszone miny
dawno takiej pary tutaj nie widziały
każda droga dobra do serca dziewczyny.

A gdy ukończymy wspaniałe zajęcie
co nas w takie sitowia tu sprowadziło
to sobie po buziaczku damy w podzięce
i głośno krzykniemy—ale było miło!